Hoe gaat het nu op de school

Ik heb mijn draai gevonden, ondanks dat er nog steeds aparte dingen gebeuren.

Ik ondersteun niet alleen meer bij groep 5, maar ook bij groep 3, 4 en 7. De reden hiervan is, dat de leraren denken dat als jij de klas wel een beetje kent je het ook gelijk helemaal kan overnemen. Ik heb afgesproken dat ik ’s ochtends vertel naar welke klassen ik ga, maar de volgorde laat ik in het midden. Per dag ben ik in drie klassen om te ondersteunen met Engels, rekenen, creatieve lessen, sport en spel.

Ik heb een tijdje aangekeken hoe de kinderen iets uitrekenen. Dat doen ze door streepjes te zetten tot ze een ons wegen. Niet effectief dus. Daarom leek het mij een goed idee om te gaan oefenen met het hoofdrekenen. Ik heb onder andere van het sponsorgeld dobbelstenen en pittenzakjes met "de getallen, plus, min en is" erop gekocht.

Met de dobbelstenen heb ik de kinderen om de beurt laten dobbelen. Eerst met twee stenen, gevolgd door drie en vier stenen. Het doel van deze opdracht was, makkelijk rekenen. De kinderen maken het zich enorm moeilijk door streepjes te zetten. Ik wilde de kinderen leren om paren te maken van de dobbelstenen die de optelsom makkelijker maken. Bijvoorbeeld: 4,2,6,3. Eerst vroeg ik de kinderen om van de dobbelstenen het getal 10 te maken. Dan hebben ze nog twee stenen over die ze eerst bij elkaar optellen en daarna bij de tien. Inzicht is het juiste woord. De eerste twee rondjes ging het moeizaam, maar ik zag welke kinderen het na een paar rondjes onder de knie kregen. Het is mooi om te zien dat een “Nederlandse” opdracht positief uitpakt bij de kinderen. Het hielp ook heel erg dat de docent van deze klas er de hele les bij was en alles vertaalde naar het Chichewa. Hij was zelf ook enorm leergierig en vroeg mij hoe hij dit het beste kan uitleggen aan de kinderen. Ik vind het speciaal dat ik niet alleen de kinderen kan helpen maar ook de leraren.

Met de pittenzakjes legde ik sommen op de grond en gooide ik het pittenzakje met het = teken naar iemand toe die antwoord mocht geven. Hier kwam ik niet meteen op. De kinderen willen allemaal dol graag antwoord geven op mijn vraag, zelfs als ze het antwoord niet wisten. Ze steken hier niet hun vinger op, maar ze steken hun hand naar voren en knippen daarbij in hun vingers. Bij ons komt dat over als (ik ben je hond niet), maar hier doen ze het uit enthousiasme. Ik vond het zo chaotisch, dat ik bedacht had dat ik iemand uitkies door het pittenzakje naar hem of haar te gooien. Dit werkte goed. En hierdoor leren de kinderen spelenderwijs. Ze hielden het pittenzakje bij hun oren, omdat ze natuurlijk nog nooit zoiets hadden gezien en gehoord. Ze vroegen of er rijst in zit. Dat zou goed kunnen. Na een paar rondjes rekenen, had ik het niveau een beetje in de gaten. Dus ik kon per leerling een som op niveau neerleggen.

Soort bij soort zoeken vinden ze nog wel moeilijk. Ik had een dominospel meegenomen met plaatjes. Maar snappen dat dezelfde plaatjes aan elkaar aangesloten moeten worden, vinden ze maar raar. Maar na veel herhaling ging het een stuk beter. Herhaling is hier het toverwoord, daar hebben ze zoveel baat bij. Alleen zo zien de leraren dat niet. Die gaan liever zo hard mogelijk door de stof, omdat ze denken dat de kinderen daar slimmer van worden. Door dit domino spel leerden de kinderen dat de kaartjes op verschillende manieren aan het domino vastgelegd kunnen worden. Wederom inzicht. Ze vonden het moeilijk om naar beide kanten van het dominokaartje te kijken. Als de ene kant niet paste, dan kan je natuurlijk ook de andere kant proberen. Het was mooi om te zien dat de kinderen elkaar hiermee hielpen.

Nog een grappig dingetje om te vertellen. Veel kinderen lopen op blote voeten, deze komen goed van pas bij het rekenen. Ze gebruiken niet alleen hun vingers bij het rekenen, maar ook hun tenen. Dat is echt heel leuk om te zien.