Ziek in Malawi

En toen werd ik ziek. Ziek in Malawi. Ik kan je vertellen dat dat geen pretje is. Het begon met wat hoesten, wat zich uiteindelijk vormden tot gigantische hoestbuien. Daarna kwamen koorts, misselijkheid en overgeven er ook nog eens bij kijken. Ik zou me er in Nederland niet zoveel van aantrekken, maar hier is het toch wel een beetje eng om ziek te zijn. Na me twee dagen verschrikkelijk beroerd te hebben gevoeld, ging ik toch maar even een bezoekje brengen aan de kliniek. Ik kwam daar aan en dacht meteen aan niet-steriele naalden en al dat soort ongein. Eerst werd ik een kamertje ingeroepen waar ze me wogen, temperatuur hebben opgemeten en mijn bloeddruk checkte. Daar kwam uit dat ik koorts en een te hoge bloeddruk had. Die te hoge bloeddruk zat me niet helemaal lekker, nog steeds niet moet ik zeggen. Op naar het volgende onderdeel, bloedprikken in Malawi met een fobie voor naalden. Goede combi. Het enige waar ik op lette, was of de naald wel uit een steriele verpakking kwam. In dat kamertje waar bloed werd afgenomen, lag een man achter een gordijn, kreunend. Bij een kliniek verwachtte ik dat het allemaal netjes en schoon was, maar dat viel tegen. Het was oud en je kon de stof overal zien liggen. Hoe zouden de “normale” overheidsziekenhuizen er dan wel niet uitzien. Het bloed werd afgenomen en vervolgens overgegoten in een ander buisje. Het tafeltje waar die buisjes op lagen had afgebladderd verf en was oud.

Uit het bloedonderzoek kwam, dat ik een infectie had. Mijn eerste vraag was, waar en wat voor een infectie? Maar ze zeiden dat het van alles kon zijn. Ze hadden de uitslag ook al binnen 5 minuten op papier, heel bijzonder. In Nederland moet je 3 dagen wachten op één bloedtestje. Ik kreeg antibiotica en zou me volgens hen de volgende dag al een stuk beter moeten voelen. Maar dat was niet het geval. Meteen die avond al kotste ik mijn malariapil uit, waardoor ik die antibiotica pil niet meer durfde in te nemen. Ik begon me net thuis te voelen in Afrika en dan gebeurt dit. Het liefst lag ik gewoon thuis op de bank en wist ik zeker dat er niets ergs aan de hand zou kunnen zijn.

Mijn nacht zag er als volgt uit. Ik kon alleen maar zittend slapen, vanwege het hoesten. Dus ik sliep op de bank in de woonkamer die ik had omgebouwd tot een soort van tent van een muskietennet. Een oplossend denkvermogen is wel een vereiste hier.

Ik voelde me zo alleen en eenzaam. Ik zag deze hele reis niet meer zitten. Het liefst vloog ik terug naar Nederland, terug naar een veilige en fijne omgeving. Elke enge ziekte hier heeft dezelfde symptomen, dus ik ging gelijk van de ergste dingen uit. De andere vrijwilligers waren gewoon naar hun project, dus ik zat van acht tot halfvijf alleen in het huis. Voorlopig zijn mijn tranen op, want ik heb veel gehuild. Als ik dacht dat het beter ging in de middag, haalde de beroerdheid het weer in. Ik dacht dat er geen einde aan kwam. Ik had een leuk weekend gepland naar Lake Malawi, dus ik moest beter zijn. De Woensdag ervoor Heb ik nog een keer mijn bloeddruk en bloed laten testen. De bloeddruk was nog steeds aan de hoge kant, maar in het bloed was er bijna geen infectie meer te zien. Dat wilde ik weten, anders was ik niet met een gerust hart mijn leuke weekend in gegaan. Maar daar schrijf ik een apart verhaal over.

Ik voel me nog niet 100 procent, maar goed genoeg om weer van het mooie Afrika te genieten.