De eerste dagen op de school

Janneke (de coördinator) bracht mij en de andere vrijwilligers naar het project toe. Dit doet ze altijd als iemand voor de eerste keer gaat, daarna moeten we gewoon met de minibusjes. Ik werd voorgesteld aan de directeur van de school en aan de head teacher met wie ik mee zal lopen de komende tijd (als hij zich aan de afspraken houdt). Ik ga vooral meelopen met Standard 5, deze kinderen hebben de leeftijd van ongeveer 9 jaar. Voordat ik meeging lopen met de klas kreeg ik een rondleiding over het terrein. Elke klas/groep heeft een eigen open lokaaltje. Maar bij het woord lokaal moet je niet meer denken dan vier muren en een krijtbord. Er zijn niet genoeg stoelen en tafels voor de kinderen, dus veel kinderen zitten op de grond. Ik ging ervan uit dat ik de hele dag moet staan of soms bij een uitleg op mijn hurken moet zitten, maar ze willen persé een stoel voor je regelen. Ik voelde me daar heel bezwaard bij. Ik zal en moet op een stoel moeten plaatsnemen terwijl die kinderen op de vieze grond moeten zitten. Oneerlijk! Ik laat liever de kinderen om de beurt even op de stoel zitten om hun werkjes te doen.

De eerste 15 minuten keek ik mee met de les, maar daarna had hij al gelijk een opdracht. Hij verwachtte dat ik dat wel snapte en de stof gelijk kon uitleggen aan kinderen die ik niet ken en die weinig Engels verstaan. Ik moest met de kinderen deelsommen gaan maken, maar die waren extreem moeilijk. Zelfs ik zou daar even over doen om tot het antwoord te komen. De kinderen begrepen er niks van en hebben duidelijk behoefte aan individuele hulp. Een van de sommen was, 40288:28. Ik denk dat ze zulke grote getallen gebruiken omdat ze hiermee betalen. Ze betalen hier met briefjes van 1000 (1 euro 25), 500 (60 cent), 200 (25 cent), 100 (10 cent), 50 (5 cent), 20 (3 cent). Als je hier boodschappen gaat doen ben je zo 40 briefjes verder. 50 euro is namelijk al 40 briefjes van 1000 kwacha. Het zou dus kunnen dat hier die grote rekenbedragen vandaan komen. De tweede dag heb ik het gelijk gevraagd waar die hoge getallen vandaan komen, ik was zo nieuwsgierig. Ik vroeg, of deze sommen niet een beetje te hoog gegrepen waren voor kinderen van 9. Ik zei tegen de teacher dat dit wel hele moeilijke sommen zijn voor kinderen van 9. Zijn antwoord daarop was, hoe moeilijker de som hoe beter ze worden. Ik kwam er dus al snel achter dat de kinderen totaal geen basis hebben. Dit vind ik een mooi doel om aan te werken tijdens deze stage. Geen moeilijk rijtjes stampen maar proberen de basis aan te leren van rekenen en Engels. Wij kunnen ons niks voorstellen bij hun visie. Wij weten dat kinderen bijna geen progressie maken als ze geen basis hebben. Het gaat nog een uitdaging worden om dit uit te leggen aan de teacher en om dit doel te bereiken, maar ik ga mijn uiterste best doen. Want ik zie hoeveel gebrek hieraan is.

De vakken waar ik bij betrokken ben, zijn rekenen, Engels, creatieve activiteiten en sport en spel.

De tweede dag werd ik gelijk voor het blok gezet. Ik begon de eerste 5 minuten van de dag samen met de head teacher en hij vroeg of ik iets op het bord wilde schrijven. Ik schreef de som op het bord en draaide me weer terug naar de kinderen. Leraar weg… Lekker makkelijk natuurlijk. Misschien moest hij gewoon naar de wc, was dat maar waar. Ik werd op mijn tweede dag al aan mijn lot overgelaten en moest de boel zelf maar regelen voor de klas. Terwijl ik onvoorbereid was omdat ik de eerste paar dagen alleen zou meekijken, omdat er zoveel nieuwe indrukken op je afkomen.

Ik heb me er uiteindelijk wel uit gered. Er lag nog een Engels boekje waar ik opdrachten uit heb gehaald. Deze opdrachten heb ik uitgewerkt op het bord en de kinderen aan de slag gezet, zodat ik individuele aandacht kon geven. Wat immers mijn tweede doel is deze stage. De kinderen krijgen alleen klassikaal les en er wordt alleen gekeken naar wat ze goed hebben, want dat is het belangrijkste volgens de leraar. Als er aan de kinderen wordt gevraagd of ze het hebben begrepen, zeggen ze allemaal ‘ja’. Omdat ze bang zijn om nee te zeggen. Hierdoor komt niemand te weten waar de kinderen moeite mee hebben. Ik wil dit probleem proberen te verbeteren. Maar dan moet er wel een leraar aanwezig zijn… Het is heel belangrijk om duidelijke afspraken te maken, ondanks dat Malawianen zich hier niet echt aan houden. Je mag in je handjes klappen als 30% loopt zoals je hebt afgesproken. De eerste paar dagen vond ik dat best moeilijk. Wij zijn het land van de regeltjes en hier loopt het gewoon zoals het loopt. Kom je een uur later? Niemand die ernaar omkijkt. Het is hier “normaal” om je eigen plannetje te trekken.

Hoe is het om in Malawi voor de klas te staan? Bijzonder!

Bijzonder leuk en mooi, omdat de kinderen hier extreem graag willen leren. Maar ook bijzonder moeilijk, omdat ik eigenlijk nergens op kan bouwen. Natuurlijk wel op de kinderen, maar daar wil en mag ik niet te veel van verwachten. Het zou mooi zijn als ik af en toe kan terugvallen op de head teacher, maar hij heeft de naam head teacher op een verkeerde manier geïnterpreteerd. Hij zit buiten op een stoel en doet vrij weinig. Gelukkig is er wel een andere leraar die meer betrokken is met de vrijwilligers.

Ik schrijf jullie snel weer!

Tionana!