De eerste indrukken van Malawi

Ik werd op het vliegveld opgehaald door Rachid, dat vond ik best spannend. We liepen naar de parkeerplaats voor het vliegveld en reden naar het Doingooodhuis. Tijdens deze rit keek ik mijn ogen uit. Een vrachtwagen vol met mensen, allemaal Malawianen lopend langs de weg, overal vuilnis en mensen die de auto inkeken. Toen we bij het huis aankwamen, toeterde Rachid en deed Noël (de poortwachter) open. Lukia de huishoudster was nog bezig met het schoonmaken van het huis en wees mij mijn kamer. De andere vrijwilligers waren nog niet thuis, dus ik moest het huis alleen verkennen. Ik nam een momentje voor mezelf en pakte mijn koffers een beetje uit. Na even rond gelopen te hebben, kwam Janneke (de coördinator) langs. Met haar heb ik beltegoed en internet gekocht. Ze zei: ‘We gaan even op de hoek van de straat beltegoed kopen’. Dus ik dacht gewoon bij een winkeltje of kraampje. Maar nee, bij een boom langs de weg zat een vrouw en rechts van ons rende een paar jongens naar ons toe omdat zij mij de Airtel wilden verkopen. Ik heb 4000 mb gekocht voor 11.000 Kwacha, dat is ongeveer 14 euro. Hier kan ik een maand mee doen en een maand lang contact houden met jullie. Ik was er wel een beetje wantrouwig over. Later die middag kwamen de andere vrijwilligers thuis en ik heb wel het gevoel dat ik tussen de groep pas. Het is hier om half 6 al donker, wat betekent dat we hier behoorlijk vroeg naar bed gaan. Maar zo voelt het niet want na een dag met allemaal nieuwe indrukken ben je bek af. Ik heb een hele goede eerste nacht gehad, ik sliep in één keer door en werd om half 8 wakker.

De dag nadat ik aankwam, werd ik om 9 uur opgehaald door Elina, een Malawiaanse die de Citytour verzorgt voor de vrijwilligers. Om bij de minibusjes te komen namen we de fietstaxi, ik had niet verwacht dat ik levend bij de minibusjes zou aankomen. De zijkanten van de wegen houden abrupt op en vervolgen in zand, maar dat zand is wel zo’n 15 centimeter lager dan de weg. Ik zag ons al vallen omdat hij elke keer het randje op en af fietste enbellend natuurlijk! Wat dat betreft is er een grote overeenkomst met Nederland, ze zijn hier net zo druk bezig met hun telefoon als wij in Nederland.Bij die minibusjes aangekomen, dacht ik dat ze allemaal vol zaten. Maar nee hoor, als je denkt dat hij vol zit, kunnen er nog gerust 4 personen bij. Ik voelde me echt een sardientje in een blik. Elk busbankje is gemaakt voor 3 personen, maar het busje gaat pas rijden als er 4 op een rij zitten. Met twee woorden te omschrijven; ‘spontane claustrofobie’. Erzit altijd een man achter het stuur en een man in de bus, zij horen bij elkaar. De man die in de bus is, is er om geld te vragen aan de inzittende. Als er 4 personen op een bankje zitten past hij er eigenlijk niet meer bij, maar meneer gaat gerust over iedereen heen hangen en dan heb jij een lekkere oksel in je gezicht. En die Afrikanen brengen een bijzondere odeur met zich mee kan ik jullie vertellen.

Eenmaal bij de parkeerplaats aangekomen stapten we uit en werd er bij elk busje of tuktukje gevraagd of ik een rit nodig had, beetje eng en intimiderend. Want ze gaan met elkaar in een fysieke discussie, een beetje duwen en trekken om mij. Met al die mensen om je heen moet je goed op je spullen letten, ik had een klein rugzakje mee die ik op mijn buik droeg. Ik liep door het centrum en er werden alleen maar blikken op mij gericht. Ik kan niet echt beschrijven hoe dat voelt. Als er een Afrikaan in Nederland over straat loopt kijkt niemand hem of haar na, maar hier wel. Terwijl ik niet de eerste blanke ben die ze hebben gezien, maar in hun ogen wel rijk. Zouden ze daarom zo kijken?

Op weg naar de craftmarket moesten we een grote weg oversteken. Ik was opzoek naar een zebrapad, maar de Malawianen wagen gerust hun leven door tussen alle hard rijdende auto’s aan de andere kant van de weg te komen. Soms moet je tussen twee rijbanen van rijdende auto’s staan om het volgende weggedeelte over te kunnen steken. Doodeng!! Op de craftmarket verkopen ze hun eigen gemaakte spulletjes van stof, hout en steen en kan je zien hoe het gemaakt wordt. Mijn gids zei dat ik moet zeggen dat ik vandaag alleen kijk en misschien later terug kom. Maar de Malawianan kennen de Nederlanders een beetje en zeiden gelijk: “Kijken, kijken niet kopen”. Supergrappig. Ik ging elk kraampje langs, wat als gevolg had dat ze al hun werk aan mij wilde laten zien. Ik denk dat ik wel 300 schilderwerken heb bekeken. En dan moest ik ze achteraf vertellen dat ik niet van plan was om iets te kopen, terwijl ze zoveel moeite doen om mij alles te laten zien. Het vaste verkooppraatje is “I make a good price for you”

We zijn bij "Kiboko" (het vaste restaurantje voor de vrijwilligers) wat gaan drinken en daarna gingen we naar de groente- en fruitmarkt. Iedereen zat op de grond en verkocht eten, maar voor mijn gevoel hing er een minder fijne sfeer dan bij de markt waar ze spulletjes verkopen. Ik werd om de paar meter aangesproken of ik wat wilde kopen, maar ze bleven je achtervolgen op deze markt als je nee zei. Aan het einde van de markt was er een gevecht tussen twee Malawianen. De een gaf de ander een schop tegen de borst en toen viel diegene over een stapel aardappelen. Op dat moment was iedereen aan het schreeuwen en liepen wij daartussen. Verder bleek het niemand wat te deren, maar mij wel. Ik dacht “snel wegwezen hier”.

Ik was doodop na de Citytour. Ik ging mijn gezicht wassen en er kwam toch een vuil vanaf. Er komt meer viezigheid vanaf dan mijn make-up die ik er normaal thuis afhaal. Het hele watje was rood/oranje van stof en zand. Daarnaast vind ik het trouwens superlekker om 3 maanden geen make-up te hoeven dragen. Héérlijk!

Ik probeer maandag een nieuw verhaal voor jullie te schrijven over de eerste dagen op de school. Als er stroom is ;-) want dat valt hier sowieso elke dag een halve dag uit.

Tionana!