Hoi Allemaal,

Mulibwanji? (Hoe gaat het?)

Vandaag lezen jullie het verhaal over mijn vlucht naar Malawi. Enjoy!

De vlucht van Amsterdam naar Nairobi. Dan zwaai je je familie en vrienden uit op Schiphol en sta je er alleen voor. Ik liep naar mijn gate E8, toen mijn naam ineens werd omgeroepen. Ik schrok me rot en ging er meteen vanuit dat er iets mis was. Ik meldde me bij de balie en toen werd mij verteld dat ik recht heb op een gratis upgrade. Een plek in de Business class dus….. Maar ze vertelde wel dat er nog iemand voor mij was dus dat het niet zeker was dat ik dat plekje zou krijgen. Toen iedereen al in het vliegtuig zat werd het goede nieuws verteld. De eerste keer alleen op reis en dan meteen Business class vliegen. Maar met dank aan mijn moeder die zakenreizen boekt en een contactpersoon bij Kenya Airways heeft. Het voelde wel raar. Komt er een meisje van 18 tussen al die zakenlui zitten, ik snapte dat er blikken op mij geworpen werden.

Echt geslapen heb ik niet in het vliegtuig. Om de twee uur word je wakker gemaakt om te eten en dat eten moest ik natuurlijk wel even proeven ;-) Als avondeten kreeg ik super-de-luxe kip. Er zat een man naast me aan de andere kant van het pad en hij bestelde vis, maar meneer was niet tevreden dus hij maakte er een scène van. Ik keek mijn ogen uit hoe ontzettend ondankbaar en verknipt sommige mensen toch kunnen zijn. Hij sprak elke stewardess van de Business class aan en moest keer op keer zijn verhaal vertellen over dat zijn eten niet naar wens was. Hij gooide zijn vis van het bordje op het dienblad om even te laten zien dat die super-de-luxe vis nog niet luxe genoeg was. Ik moet wel zeggen dat het erg leuk was om ernaar te kijken.

Links van mij zat een Belgische jongen(man) die vroeg waar de reis naar toe gaat. Ik legde hem uit wat ik ga doen in Malawi en ik steldehem dezelfde vraag. Hij moet in Kenia zijn voor zaken en gaat onder andere naar Tanzania. Hij vertelde mij dat hij Minister van Financiën is in België, of zoiets… Toe maar hahaha.

In Kenia aangekomen was ik even in paniek “Waar moet ik heen????”. Eerst moest ik langs de douane, daar had ik het gevoel dat ze me uitlachte. Ik liep een beetje te klungelen omdat ik niet goed wist wat ik moest doen. Eerst deed ik mijn tas door dat apparaat, die vervolgens tot 3 keer toe werd teruggestuurd omdat er iets niet klopte. Maar uiteindelijk was ik ook Kenia binnen. Toen lag het volgende obstakel op de loer. Ik denk dat ik wel aan 8 mensen heb gevraagd waar ik heen moest, maar ik werd er niet veel wijzer van. Dan maar zelf opzoek naar gate 14. Ondertussen maar een flesje water gekocht. Ik moest echt mijn best doen om niet in slaap te vallen bij de gate. Het was ongeveer 5 kwartier wachten tot ik kon boarden. Ik durfde niet eens mijn ogen dicht te doen omdat ik bang was dat er iets gestolen zou worden of dat ik mijn vlucht zou missen. Na het boarden dacht ik dat ik gewoon de gang uit moest lopen, maar ik bleek naar beneden te moeten om vervolgens met een busje naar het vliegtuig gebracht te worden. Er zat bijna niemand in het vliegtuig van Kenia naar Malawi, dus na het opstijgen vroeg ik aan de stewardess of ik ergens anders mocht zitten en ze zei heel lief "Yes of course, you can sit where ever you want". Aan de andere kant van het gangpad zat een blanke man. Aan het einde van de vlucht vroeg hij of ik Nederlandse was, hij zei dat hij het blad Linda. in mijn tas zag. We raakten in gesprek en deelden onze plannen in Malawi. Hij zorgt ervoor dat er Engelse schoolboeken op de scholen in Lilongwe komen vanuit Amerika. Dit doet hij al 4 jaar en gaat gemiddeld 4 keer per jaar naar Malawi. Jaloers! Hij gaf me zijn kaartje en zei dat ik hem altijd mag bellen als er iets is. Het is superfijn om iemand te kennen in een vreemd land en een vreemde stad.

En toen …………………. HET VISUM

Toen ik het vliegveld binnenkwam kreeg ik een papiertje die ik moest invullen. Van de helft begreep ik niet wat ze bedoelden. Ik keek met een paar Britse mee om een beetje te achterhalen wat ik nou precies moest invullen, maar ze waren niet echt bereid om mij op weg te helpen. Stond ik daar, geen idee wat ik moest doen. Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Ik dacht echt, ik pak het eerste vliegtuig weer terug naar huis. Uiteindelijk ben ik maar gewoon naar de balie gegaan en gevraagd of hij het samen met mij wilde invullen. Blijkt dus dat voor hun al die informatie niet zo belangrijk is, maar voor mijn gevoel wel. Ik heb het idee dat ik nu Sophie Broekhoff Juliette heet. Dat ze mijn tweede naam als achternaam hebben gebruikt, terwijl ze het gewoon konden overschrijven uit mijn paspoort. Ik ga er maar gewoon vanuit dat het goed is.

Ik zal jullie even vertellen hoe de aanvraag van het visum in zijn werk gaat. Bij hokje 1: Geef je dat formulier en gaat er een stempel van goedkeuring op. Bij hokje 2: Betaal de $75 en geef je je paspoort waar vervolgens een papiertje in wordt gestopt als bewijs van betaling. Bij hokje 3: Gaan de stempels in het paspoort. Bij hokje 4: Kijken ze alles nog een keer na, voor zover ze kijken want de telefoon was toch echt belangrijker. Wat dat betreft niet veel verschil met Nederland. Ik hoefde geen vingerafdruk te laten maken. Ook weet ik niet of er een foto is gemaakt, ze vroeg niet of ik voor de foto wilde gaan staan dus het kan ook zijn dat deze tussen het gesprek door is gemaakt. Ik heb geen idee, maar wat ik wel weet is dat ik het visum heb. Ik kon niet even advies aan mama vragen, nu moest ik het allemaal zelf regelen. Ik moet zeggen dat ik de tranen echt weg heb moeten slikken.

Toen ik in de hal aankwam waar de koffers opgehaald konden worden stond er maar één koffer, ik had er toch echt twee! Een goed moment om weer even te panieken. Bleek de koffer nog achter die flapjes te liggen waar de koffers onderdoor komen. Pfieeew... Daarna nog even een koffercheck. Deze man was heel vriendelijk en vond het heel speciaal dat ik allemaal spullen mee had genomen voor hier. Hij maakte ook precies de koffer met spullen open en niet de koffer met mijn kleren, dus hij trok eerst een raar gezicht. Maar toen ik vertelde waarvoor het was zei hij ‘God Bless You’. Toen ik het hoekje omging stond Rachid (vaste taxichauffeur van Doingoood) daar, hij had voor mij al een simkaart klaar, die we op het vliegveld in mijn telefoon hebben gezet. Vervolgens nog even wat Kwacha gepind. Er kwamen 40 briefjes uit de machine van elk 1000 Kwacha, dat is moeilijk opbergen kan ik je vertellen (50 euro). We liepen naar de parkeerplaats en hij bracht me naar het Doingoood huis.

Tionana!