Sport- en Spelmiddagen

Elke dinsdag- en vrijdagmiddag organiseer ik sport- en spelactiviteiten. Deze middagen zijn er zodat de kinderen langer op school kunnen blijven en even kunnen genieten. Niet alle kinderen komen naar deze middagen, omdat ze bijvoorbeeld voor hun ouders moeten werken. Voor de sport- en spelmiddagen moet ik rekenen op 50 kinderen. 50 Kinderen zijn in principe te veel om één spel mee te spelen, daarom verdeel ik de groep meestal. De oudere jongens hebben alleen maar oog voor voetbal. In het begin hielp ik ze met het veld klaarzetten, teams maken en de warming-up, maar sinds een paar weken gaan ze zelf aan de slag. Wij zelf moeten er niet aan denken om in 35 graden een uur lang te voetballen, maar zij vinden het zó leuk dat ze die hitte gewoon vergeten, terwijl het zweet van hun lijf af gutst. Dit maakt mij dan wel weer een beetje ongerust, omdat ze ook amper drinken. Of eigenlijk, ik zie de meerderheid nooit drinken. Het lijkt erop alsof ze er geen last van hebben, maar dat kan toch niet goed zijn!

Met de andere kinderen (ongeveer 30)doen we samenwerkingsspellen, estafettes en coördinatiespellen.

Twee vrijwilligers uit het Doingoood huis zitten op een ander project een halve kilometer van mij vandaan, maar zij vinden het altijd leuk om mij te komen helpen tijdens de sport- en spelmiddagen. Vooral omdat ik alleen ben op mijn eigen project. Dus een paar extra handen kan ik echt wel gebruiken en vind ik dan super fijn en stiekem ook wel gezellig.

Bij de samenwerkingsspellen gebruiken we vaak hoepels en de parachute. Bij het hoepelspel, moeten ze in een kring staan en elkaars handen vasthouden. Tussen de kinderen hangen we een hoepel die zij door middel van samenwerking, over elkaar heen moeten gooien. Dit is echt alleen mogelijk als je samen die hoepel over het hoofd van de ander probeert te krijgen. Hier is mooi te zien welke kinderen hierbij overleggen en welke kinderen als een "dolle stier" die hoepel over de ander proberen te gooien, soms tot grote frustratie.

Bij de parachute gebruiken we vaak een bal. Die bal moet er zo lang mogelijk op blijven. De kinderen moeten dus bedenken, dat als de bal bijna van de parachute afvalt, ze díe kant van de parachute omhoog moeten doen zodat de bal de andere kant oprolt. Inzicht, opmerkzaamheid en samenwerking.

Estafettes zijn zo leuk, omdat je er eindeloos mee kan variëren. Daarnaast is het een competitie en dát valt altijd goed in de smaak. We gebruiken hoepels, tassen en flessen. En natuurlijk kunnen wij het niet laten om er een Hollands element in te gooien, het spijkerpoepen. We laten de kinderen eerst om de tassen en door de hoepels gaan totdat ze bij de flessen aankomen. Daar staan twee van onze vrijwilligers met een touw en een lepel eraan.

Coördinatie spellen doen we vooral met ballen. Verschillende vormen van overgooien en vangen. Of gooien door de hoepels. Hierbij merk ik dat er bijna geen middenmoot is, óf ze zijn er heel erg goed in óf juist helemaal niet. Hierop kan ik natuurlijk weer inspelen door twee groepen te maken en de opdrachten aan te passen op het niveau.

Breuken

Ik was het rekenboekje aan het doorkijken en zag daar ineens vragen over breuken in staan. In die tijd dat ik hier ben heb ik ze dat nog niet zien doen. Het is ook een moeilijk onderwerp om uit te leggen én te begrijpen.

Ik heb de teller en de noemer een andere naam gegeven. De teller heet: "kleur" en de noemer heet: "totaal". Op het bord tekende ik figuren die ik verdeeld had met een wit krijtje. Al die verdeelde stukjes is "het totaal". Bij elk figuur kleurde ik een paar stukjes in, dat is "de kleur". Ik legde uit dat kleur altijd boven totaal staat. Het enige wat ik hen liet doen, was het gekleurde optellen en dat boven de deelstreep laten opschrijven en vervolgens het totaal onder de deelstreep. Na het voorbeeld leerde ik de kinderen dat dit "5 van de 8" heet. Ik laat altijd een voorbeeld zien, waarna de kinderen de andere opdrachten zelfstandig mogen maken. Ik had acht verschillende figuren op het bord getekend, waarvan één het voorbeeld was. Alle andere figuren waren goed gemaakt, ze hebben het principe inmiddels dus onder de knie.

Ik heb een foto gemaakt van de volgende breukenles om die even te bestuderen. Wij leren om breuken juist kleiner te maken, maar zij maken de breuken juist groter. Niet heel logisch, maar ik ben er niet om een methode te veranderen, maar om de methode uit te leggen.

Nu is het een kwestie van herhaling!

Tot mijn volgende les!