Sophie-in-Malawi.reismee.nl

Dag Malawi!

11 weken geleden vertrok ik over 5 uur naar Malawi. Vandaag 11 weken later vertrek ik over 5 uur terug naar Nederland met 2 legere koffers en een rugzak gevuld met ervaringen. Ik ben blij dat ik deze stage heb kunnen/mogen doen. En ook blij dat ik weer naar huis ga. Ik houd het kort, ik moet zo gaan.

Jullie hebben nog 3 reisblogs van mij tegoed. De afgelopen dagen was de internetverbinding hier te traag.

Alvast DANKJEWEL voor iedereen die mijn reisblog heeft gelezen en voor alle lieve berichtjes die jullie voor mij hebben geschreven. Op bepaalde momenten had ik die heel hard nodig!!

Tionana!

Wat wil ik later worden?

"Wat wil ik later worden?"

Dit is een vraag waar wij in het Westen héél véél aandacht aan besteden. Het gaat bij ons alleen maar over de toekomst. Als je iemand leert kennen, hoort de vraag "Wat doe je voor studie? òf Wat zijn je plannen voor later?" er standaard bij. Maar hiér is de vraag "Heb je gister kunnen eten?" veelbelangrijker. Ik vind het belangrijk om de kinderen te laten nadenken over de toekomst, omdat ze dan iets hebben waar ze naartoe kunnen werken. Wat is de reden dat ze op school zittenèn wat kan de toekomst hun brengen als ze deze afmaken!

Ik begon hier een gesprek over met de kinderen omdat ik moest wachten op de leraar die het Engelse boek voor mij ging halen. Ik schreef op het bord een zin "Als ik groot ben zou ik graag …... willen worden." Ik nam mijzelf als voorbeeld. Vervolgens schreef ik alle namen van de kinderen uit groep 5 op het bord en vroeg ik ze of ze erover na hadden gedacht wat ze later zouden willen worden. Twee meisjes zouden graagjuf willen worden, 3 meisjes willen graag verpleegkundige worden,2 jongens en één meisje willen soldaat worden en één jongen wil piloot worden. Drie van deze beroepen zijn haalbaar, waarvan twee met een opleiding. Maar ook als het niet reëel is, is het toch belangrijk om een doel te hebben.

Ik schreef de beroepen bij de namen en vertelde de kinderen dat we de volgende dag een creatieve opdracht hiermee zullen gaan doen. Ze moesten zichzelf gaan tekenen in het beroep wat ze graag willen worden. Sommigen hadden hier duidelijk moeite mee, want ze moesten nutekenen zónder voorbeeld. Meestal krijgen ze bij een creatief werkje een voorbeeld, maar met een voorbeeld denk je minder na! Het is in principe gewoon overtekenen. De een tekent zichzelf voor het bord van de klas en de ander tekent er een hele school bij. Dat is juist zo mooi. Hetzelfde beroep tekenen, maar ieder op een heel andere manier.

Twee meisjes schreven ‘money’ bij hun toekomstige beroep als verpleegkundige Dat schreven ze, omdat je alleen als je geld hebt naar een ziekenhuis kan en medicijnen kunt krijgen. Daar zijn die jonge kinderen dus al mee bezig.

Natuurlijk wilden ze op eind allemaal met mij op de foto.

Ik hoop dat hun dromen uitkomen, want dat verdienen ze!!

Engels lesje

Engels lesje over voorzetsels

Aan het eind van de schooldag ging ik nog even naar groep 4. De leraar van groep 4 was Engelse zinnen aan het maken, maar die waren niet helemaal correct geformuleerd. Hij vergat woorden waardoor de zinnen een andere betekenis kregen. Tijdens de les vroeg hij om advies, hij schreef een zin op en ik vulde deze aan met woorden of veranderde de zinsconstructie. Als de kinderen het verkeerd krijgen uitgelegd, wordt het moeilijk om datgene wat ze nu weten te verbeteren in het goede. Daarom leek het mij leuk om niet alleen de kinderen, maar ook de leraar een lesje te geven over voorzetsels. Dit lesje gaf ik de volgende dag. Ik tekende dozen op het bord met een bal. Bij elke bal vroeg ik waar deze zich bevindt. Bijna alle keren wisten de kinderen het niet, dat is best begrijpelijk. Maar de leraar wist het zeker 50% van de keren dat ik het hem vroeg ook niet. Ik ging elk doosje langs en schreef daarbij waar de bal zich bevond. Het voorzetsel gaf ik een andere kleur.

Toen bedacht ik me ineens dat de kinderen sneller leren wanneer ik het ze het zelf laat uitvoeren. Daarom liet ik ze allemaal hun boek pakken en vertelde ik (door elkaar) waar ik wilde dat ze hun boek moesten plaatsten. In het begin liet ik de voorbeelden op het bord staan, zodat ze nog even konden afkijken, maar na het een paar keer geoefend te hebben, heb ik de voorbeelden weggeveegd. Toen werd het wel iets moeilijker. Ik zag duidelijk het verschil tussen de kinderen. Een paar hadden het redelijk snel onder de knie, maar sommige kinderen begrepen het helaas nog niet zo snel. Daarom heb ik me voorgenomen om dit elke dageven te herhalen.

"Oefening baart kunst"

Safari Zambia

Safari - South Luangwa National Park

We vertrokken bij Kiboko, een bedrijf met een Nederlandse eigenaar die een hotel in Lilongwe heeft en Safari’s verzorgd. De tassen werden op het dak van de jeep gebonden en dan maar hopen dat het er niet af zou gaan vliegen. Ik was met vier andere meiden uit het Doingoood huis en een Amerikaanse. Niet de allerslimste Amerikaanse. Het is algemeen bekend dat je een visum bij de grens van Zambia moet halen en een visum als je weer terug Malawi in komt. Dit visum kan alleen gekocht worden met US Dollars. Maar zij had niet genoeg dollars meegenomen en ze komt nog wel uit het land van de Dollars… Je gaat ook niet zomaar geld uitlenen aan een wildvreemde, maar je laat haar ook niet aan de grens staan. Onderweg probeerde ze overal te pinnen, maar dat lukte niet want ze had alleen haar creditcard mee. Lekker voorbereid… Ik denk dat we meer dan een uur vertraging hebben opgelopen door haar.

Dan moet je Malawi uit en Zambia in. Vlak voor de grens haalden we een stempel voor het verlaten van Malawi. Daarnaast moesten we bij elk mannetje hetzelfde formulier invullen. Dat is best een belangrijk formulier, maar ik had net zo goed een andere naam in kunnen vullen want er werd niet eens naar gekeken. Achter die hokjes lagen stapels mappen en papieren door elkaar. Toen we klaar waren in Malawi stapten we onder een slagboompje door en waren we in Zambia. Niemand die ons controleerde of ondervroeg. We betaalde $50, kregen weer een stempel en konden zonder slag of stoot Zambia inrijden.

Voor de rest verliep de reis voorspoedig, totdat we een klapband kregen, terwijl we 70 km/u reden. Een klapband kunnen we het niet echt meer noemen, want de hele band lag open en van zijn as af. Dit had nog eens heel slecht kunnen aflopen. We stonden in de middle of nowhere met 42 graden een band te verwisselen; die arme man. Hij pakte een krik om de auto omhoog te krijgen, maar toen waren we niet alleen de band kwijt maar ook bijna de chauffeur. Het was zo warm dat de krik in het asfalt smolt en de auto bijna op zijn hoofd terecht kwam. Er stonden een paar Zambianen langs de weg, helaas vonden ze het leuker om te lachen dan te helpen. Het is ook grappig, als 6 blanke meiden hopeloos langs de kant van de weg …...

Eenmaal aangekomen in het park, werden we welkom geheten en werden we naar onze tenten geleid. Er werd verteld dat het heel goed mogelijk is dat er ’s nachts zomaar een olifant of een nijlpaard naast je tent staat. Ik hoopte er zo op dat dat zou gebeuren. Na de rondleiding over de Lodge, namen we gelijk een duik in het zwembad, met uitzicht over de opgedroogde rivier waar olifanten en nijlpaarden in liepen. Elke avond werd er voor ons gekookt en eindigden we aan de bar met een lekkere koude Mojito, kijkend naar de mooie en heldere sterrenhemel.

En toen kwam het spannende gedeelte, slapen… Ik had mezelf ingesteld dat ik om elk geluidje wakker wilde worden, want ik moest en zou die olifant naast mijn tent zien. De zijkanten van de tenten zijn van gaas, je zou dus alles kunnen zien wat er naast je tent loopt. Helaas heb ik geen olifanten gezien, maar wel gehoord! Net zoals nijlpaarden en apen. En die nijlpaarden maken toch een raar geluid. Het klinkt een beetje als een lachende oude man.

De bewaker maakten ons om 5 uur wakkeren zei de avond daarvoor, dat als hij goedemorgen zegt, wij slaaplekker moeten zeggen. Vond hij echt supergrappig….. Ik was ’s nachts best vaak wakker, het is ook zonde om te slapen. Ik zag de bewakers constant rondlopen toen ik wakker was. Dat gaf wel een veilig gevoel. Alhoewel zij ook weinig kunnen betekenen als er echt een leeuw op het tentenkamp afkomt. Maar ze zijn wel op zoek naar dieren die een gevaar kunnen vormen. Ik vroeg of zij weleens bang zijn ’s nachts. Hun antwoord daarop was; dat wanneer zij bang zouden zijn, ze ons niet kunnen beschermen.

Om half 6 ontbeten we en om 6 uur vertrokken we op Gamedrive. Best spannend, want als het dier wil, kan het zo de jeep in springen. In de ochtenddrive heb ik giraffen, impala’s, olifanten, nijlpaarden, krokodillen, zebra’s, timon en pumba, leeuwen en karkassen gezien.

Het vetste vond ik de leeuwen. Hier had ik zo op gehoopt!! We stonden op een gegeven moment in een groep van 8 leeuwen, waarvan twee mannetjes. We kwamen zo dichtbij, dat als ik mijn arm had uitgestrekt uit de auto ik hem had kunnen aaien. De leeuwen liepen echt een meter van de jeep vandaan. Heel VET! Van tevoren had ik al over dit moment nagedacht en had ik er best een zenuwachtig gevoel bij, maar het nadenken was enger dan het beleven. Zo gaaf was dit!!

Onze chauffeur en gids vertelden heel veel en vooral op een leuke en interessante manier. Ze zijn er echt in getraind de dieren te spotten. Ze zien de dieren van een paar honderd meter afstand. Zelfs toen die giraf (voor ons) toch echt nog op een boomleek.

In de middag en avond gingen we nog een keer op Gamedrive. De Gamedrive duurde ongeveer 4 uur. Rond een uurtje of 6 namen we even een pauze en konden we genieten van de mooie zonsondergang. Op het moment dat de zon helemaal onder was, vertrokken we weer richting onze Lodge. Op dat moment werd ik wel een beetje wagenziek. Tegen het einde van de laatste avonddrive, begon het ineens te onweren en tebliksemen. Omdat we midden op de savanne stonden, konden we 360 graden om ons heen draaien en die bliksem bewonderen. Vlak na die bliksem kwam de eerste tropische regenbui van het regenseizoen. Hier had ik na 2 maanden wel een beetje naar verlangd. Naast het bewonderen van de bliksem, waren de sterren ook super goed te zien, zelfs de melkweg.

Op de terugweg naar Malawi stopten we bij een textielfabriek in Zambia. Ze hadden een mooi en oud atelier en maakten hun kunstwerken op textiel van water en meel. Uiteraard kon ik het niet laten om iets moois te kopen.

Ik vond het een heel bijzondere ervaring!

Sport, Spel en een Breukenles

Sport- en Spelmiddagen

Elke dinsdag- en vrijdagmiddag organiseer ik sport- en spelactiviteiten. Deze middagen zijn er zodat de kinderen langer op school kunnen blijven en even kunnen genieten. Niet alle kinderen komen naar deze middagen, omdat ze bijvoorbeeld voor hun ouders moeten werken. Voor de sport- en spelmiddagen moet ik rekenen op 50 kinderen. 50 Kinderen zijn in principe te veel om één spel mee te spelen, daarom verdeel ik de groep meestal. De oudere jongens hebben alleen maar oog voor voetbal. In het begin hielp ik ze met het veld klaarzetten, teams maken en de warming-up, maar sinds een paar weken gaan ze zelf aan de slag. Wij zelf moeten er niet aan denken om in 35 graden een uur lang te voetballen, maar zij vinden het zó leuk dat ze die hitte gewoon vergeten, terwijl het zweet van hun lijf af gutst. Dit maakt mij dan wel weer een beetje ongerust, omdat ze ook amper drinken. Of eigenlijk, ik zie de meerderheid nooit drinken. Het lijkt erop alsof ze er geen last van hebben, maar dat kan toch niet goed zijn!

Met de andere kinderen (ongeveer 30)doen we samenwerkingsspellen, estafettes en coördinatiespellen.

Twee vrijwilligers uit het Doingoood huis zitten op een ander project een halve kilometer van mij vandaan, maar zij vinden het altijd leuk om mij te komen helpen tijdens de sport- en spelmiddagen. Vooral omdat ik alleen ben op mijn eigen project. Dus een paar extra handen kan ik echt wel gebruiken en vind ik dan super fijn en stiekem ook wel gezellig.

Bij de samenwerkingsspellen gebruiken we vaak hoepels en de parachute. Bij het hoepelspel, moeten ze in een kring staan en elkaars handen vasthouden. Tussen de kinderen hangen we een hoepel die zij door middel van samenwerking, over elkaar heen moeten gooien. Dit is echt alleen mogelijk als je samen die hoepel over het hoofd van de ander probeert te krijgen. Hier is mooi te zien welke kinderen hierbij overleggen en welke kinderen als een "dolle stier" die hoepel over de ander proberen te gooien, soms tot grote frustratie.

Bij de parachute gebruiken we vaak een bal. Die bal moet er zo lang mogelijk op blijven. De kinderen moeten dus bedenken, dat als de bal bijna van de parachute afvalt, ze díe kant van de parachute omhoog moeten doen zodat de bal de andere kant oprolt. Inzicht, opmerkzaamheid en samenwerking.

Estafettes zijn zo leuk, omdat je er eindeloos mee kan variëren. Daarnaast is het een competitie en dát valt altijd goed in de smaak. We gebruiken hoepels, tassen en flessen. En natuurlijk kunnen wij het niet laten om er een Hollands element in te gooien, het spijkerpoepen. We laten de kinderen eerst om de tassen en door de hoepels gaan totdat ze bij de flessen aankomen. Daar staan twee van onze vrijwilligers met een touw en een lepel eraan.

Coördinatie spellen doen we vooral met ballen. Verschillende vormen van overgooien en vangen. Of gooien door de hoepels. Hierbij merk ik dat er bijna geen middenmoot is, óf ze zijn er heel erg goed in óf juist helemaal niet. Hierop kan ik natuurlijk weer inspelen door twee groepen te maken en de opdrachten aan te passen op het niveau.

Breuken

Ik was het rekenboekje aan het doorkijken en zag daar ineens vragen over breuken in staan. In die tijd dat ik hier ben heb ik ze dat nog niet zien doen. Het is ook een moeilijk onderwerp om uit te leggen én te begrijpen.

Ik heb de teller en de noemer een andere naam gegeven. De teller heet: "kleur" en de noemer heet: "totaal". Op het bord tekende ik figuren die ik verdeeld had met een wit krijtje. Al die verdeelde stukjes is "het totaal". Bij elk figuur kleurde ik een paar stukjes in, dat is "de kleur". Ik legde uit dat kleur altijd boven totaal staat. Het enige wat ik hen liet doen, was het gekleurde optellen en dat boven de deelstreep laten opschrijven en vervolgens het totaal onder de deelstreep. Na het voorbeeld leerde ik de kinderen dat dit "5 van de 8" heet. Ik laat altijd een voorbeeld zien, waarna de kinderen de andere opdrachten zelfstandig mogen maken. Ik had acht verschillende figuren op het bord getekend, waarvan één het voorbeeld was. Alle andere figuren waren goed gemaakt, ze hebben het principe inmiddels dus onder de knie.

Ik heb een foto gemaakt van de volgende breukenles om die even te bestuderen. Wij leren om breuken juist kleiner te maken, maar zij maken de breuken juist groter. Niet heel logisch, maar ik ben er niet om een methode te veranderen, maar om de methode uit te leggen.

Nu is het een kwestie van herhaling!

Tot mijn volgende les!

Kerkdienst en KFC

Lokale Kerkdienst

Ik ben nog nooit naar een kerkdienst geweest. Maar eens moet de eerste keer zijn, dus dan maar in Malawi. Ik had geen verwachtingen. Wat ik wel wist, is dat ze zich extreem afhankelijk opstellen van God. Ze uiten dat op een andere manier dan Nederlanders. Een voorbeeld daarvan is, dat ze in de minibus zeggen “God is my driver”. Als je zo weinig hebt, snap ik dat je op zoek bent naar iets wat er altijd is. Of iets waarvan je denkt dát het er altijd is. Maar wat ik niet snap, is dat je je leven ervan af laat hangen!

De kerkdienst begon met een kort gebed. De mensen in de kerk baden naar voor gebogen. Ze lagen met hun romp op hun bovenbenen. Daarna gingen ze verder met zang en dans. De hele kerk stond te swingen en te zingen. Wij konden natuurlijk niet blijven zitten, dus klapten ook maar een beetje mee. We hebben enorm gelachen over de liedjes die ze zongen. “Our God is an awesome God. He prays from heaven above. Our God is an awesome God, our God is an awesome God” Dit was ongeveer de enige tekst die in het liedje voorkwam. Je kán het modern noemen.

Na een uur te hebben gedanst begon de priester met preken. Hij vertelde steeds korte stukjes, waarna de mensen gingen bidden. De andere vrijwilligers en ik waren vanaf dat moment geschokt.

Op het moment dat de mensen gingen bidden, gebeurden er hele heftige dingen. Een paar vrouwen begonnen uit het niets te schreeuwen en te huilen. Het leek wel als of ze bezeten waren. Het was zelfs een beetje eng, de manier waarop zij hun emoties en gevoelens uitten. Zodra ze klaar waren met bidden leek het alsof iets hun lichaam verliet en ze weer helemaal rustig werden. Van schreeuwen en huilen naar doodnormaal op de bank zitten, duurde misschien 10 seconden. Het leek wel alsof ze twee totaal verschillende gezichten hadden. Hoe kan “God” je zo in zijn macht hebben?

Na deze heftige gebeden, vertelde de priester welke stukken de mensen uit de bijbel moesten lezen. Ik mocht een stukje meelezen uit de bijbel van een vrouw die naast me zat. Het stukje ging over prostituees. “Prostituees moeten verbrand worden en hun vlees moet gegeten worden”. Weet je wat er gebeurt als de prostituees hier verdwijnen? Dan zijn de kinderen of andere meisjes nog vaker aan de beurt, die het niet uit vrije wil doen. Natuurlijk zijn er hier ook gedwongen prostituees, maar de meeste doen het vanuit vrije wil omdat ze hier zo weinig geld hebben en er altijd werk in te vinden is. Ik dacht dat de bijbel een vredig boekje was, maar niets is minder waar. Bah! Ik schrok er echt van dat dit in de bijbel staat.

Ik vond het een hele speciale ervaring, maar ik denk dat ik het niet zo snel nog eens zou willen bijwonen.

KFC: Met de tuktuk

Bianca, Maaike en ik hadden even geen zin in de minibus, dus namen we de tuktuk terug naar het Doingoood huis. Maar we waren de hele week al aan het praten over een ijsje (lijkt op een mac flurry) die we op borden zagen staan van de KFC. Dus wij hadden bedacht dat we wel met de tuktuk langs de drive trough van de KFC konden. Ze wisten niet wat ze zagen. Dat kunnen ook alleen blanken zijn, die zoiets verzinnen.

Hoe gaat het nu op de school

Hoe gaat het nu op de school

Ik heb mijn draai gevonden, ondanks dat er nog steeds aparte dingen gebeuren.

Ik ondersteun niet alleen meer bij groep 5, maar ook bij groep 3, 4 en 7. De reden hiervan is, dat de leraren denken dat als jij de klas wel een beetje kent je het ook gelijk helemaal kan overnemen. Ik heb afgesproken dat ik ’s ochtends vertel naar welke klassen ik ga, maar de volgorde laat ik in het midden. Per dag ben ik in drie klassen om te ondersteunen met Engels, rekenen, creatieve lessen, sport en spel.

Ik heb een tijdje aangekeken hoe de kinderen iets uitrekenen. Dat doen ze door streepjes te zetten tot ze een ons wegen. Niet effectief dus. Daarom leek het mij een goed idee om te gaan oefenen met het hoofdrekenen. Ik heb onder andere van het sponsorgeld dobbelstenen en pittenzakjes met "de getallen, plus, min en is" erop gekocht.

Met de dobbelstenen heb ik de kinderen om de beurt laten dobbelen. Eerst met twee stenen, gevolgd door drie en vier stenen. Het doel van deze opdracht was, makkelijk rekenen. De kinderen maken het zich enorm moeilijk door streepjes te zetten. Ik wilde de kinderen leren om paren te maken van de dobbelstenen die de optelsom makkelijker maken. Bijvoorbeeld: 4,2,6,3. Eerst vroeg ik de kinderen om van de dobbelstenen het getal 10 te maken. Dan hebben ze nog twee stenen over die ze eerst bij elkaar optellen en daarna bij de tien. Inzicht is het juiste woord. De eerste twee rondjes ging het moeizaam, maar ik zag welke kinderen het na een paar rondjes onder de knie kregen. Het is mooi om te zien dat een “Nederlandse” opdracht positief uitpakt bij de kinderen. Het hielp ook heel erg dat de docent van deze klas er de hele les bij was en alles vertaalde naar het Chichewa. Hij was zelf ook enorm leergierig en vroeg mij hoe hij dit het beste kan uitleggen aan de kinderen. Ik vind het speciaal dat ik niet alleen de kinderen kan helpen maar ook de leraren.

Met de pittenzakjes legde ik sommen op de grond en gooide ik het pittenzakje met het = teken naar iemand toe die antwoord mocht geven. Hier kwam ik niet meteen op. De kinderen willen allemaal dol graag antwoord geven op mijn vraag, zelfs als ze het antwoord niet wisten. Ze steken hier niet hun vinger op, maar ze steken hun hand naar voren en knippen daarbij in hun vingers. Bij ons komt dat over als (ik ben je hond niet), maar hier doen ze het uit enthousiasme. Ik vond het zo chaotisch, dat ik bedacht had dat ik iemand uitkies door het pittenzakje naar hem of haar te gooien. Dit werkte goed. En hierdoor leren de kinderen spelenderwijs. Ze hielden het pittenzakje bij hun oren, omdat ze natuurlijk nog nooit zoiets hadden gezien en gehoord. Ze vroegen of er rijst in zit. Dat zou goed kunnen. Na een paar rondjes rekenen, had ik het niveau een beetje in de gaten. Dus ik kon per leerling een som op niveau neerleggen.

Soort bij soort zoeken vinden ze nog wel moeilijk. Ik had een dominospel meegenomen met plaatjes. Maar snappen dat dezelfde plaatjes aan elkaar aangesloten moeten worden, vinden ze maar raar. Maar na veel herhaling ging het een stuk beter. Herhaling is hier het toverwoord, daar hebben ze zoveel baat bij. Alleen zo zien de leraren dat niet. Die gaan liever zo hard mogelijk door de stof, omdat ze denken dat de kinderen daar slimmer van worden. Door dit domino spel leerden de kinderen dat de kaartjes op verschillende manieren aan het domino vastgelegd kunnen worden. Wederom inzicht. Ze vonden het moeilijk om naar beide kanten van het dominokaartje te kijken. Als de ene kant niet paste, dan kan je natuurlijk ook de andere kant proberen. Het was mooi om te zien dat de kinderen elkaar hiermee hielpen.

Nog een grappig dingetje om te vertellen. Veel kinderen lopen op blote voeten, deze komen goed van pas bij het rekenen. Ze gebruiken niet alleen hun vingers bij het rekenen, maar ook hun tenen. Dat is echt heel leuk om te zien.

Cape Maclear

Cape Maclear

Nadat ik me weer een beetje beter voelde zijn we met z’n vieren (Susan, Maaike, Bianca en ik) naar Lake Malawi gegaan.

Om bij Cape Maclear te komen moesten we vier uur rijden en onder andere ook over een berg, zonder vangrails. De andere meiden lagen te slapen, maar dat leek mij geen goed plan. Ik ben heen en terug wakker gebleven, om de boel een beetje in de gaten te houden. Rachid (de taxichauffeur) was net hersteld van malaria. Maar volgens mij heeft die kuur niet echt aangeslagen. Hij reed ons naar Cape Maclear in beroerde toestand en is vervolgens het hele weekend daar maar gebleven, omdat hij niet terug kon en wilde rijden. Aangekomen bij onze lodge kwamen we helemaal tot rust door het prachtige uitzicht op het meer.

Bilharzia

Lake Malawi staat bekend om Bilharzia. In Nederland stond ik erop om niet te gaan zwemmen in Lake Malawi, want dan zou ik Bilharzia kunnen oplopen. Maar toen ik daar aankwam was die gedachten binnen een minuut veranderd. Dit meer (zo groot als een zee) is zó mooi! We hadden een boottrip op de planning staan. Toen bedacht ik me, dat ik al in aanraking kom met water als ik alleen al die boot instap. Daarbij komt ook nog eens kijken dat het douche- en kraanwater uit het Lake komt. Ik zou er niet onderuit komen, dus dan maar gewoon zwemmen. Ik neem dus gezellig een paar wormpjes mee naar huis en vraag als ik terug ben wel een kuurtje aan bij de huisarts. Ik had het zwemmen voor geen goud willen missen. We hebben er met z’n vieren maar gewoon grapjes over gemaakt: "Aaaaaah Wormpjes……"

Zwemmen met kinderen

De vrijdag dat we aankwamen hadden we niks op de planning staan, dus werd het een middagje strand en zwemmen. Ik ging met Bianca en Susan het water in, gevolgd door wat lokale kindjes. Ik gooide er één in het water en toen moesten de andere kinderen natuurlijk ook. Ik denk dat we wel met 30 kinderen hebben gezwommen waarvan meer dan de helft naakt was hahaha, maar het was zo speciaal om met hun te zwemmen dat we dat gewoon vergaten. Susan had een onderwatercamera mee, waardoor we heel veel leuke foto’s hebben gemaakt in het water. Een speciale ervaring die voor een geluksmomentje heeft gezorgd.

Vallende sterren en Dronkenschap

In de avonden lagen we op het strand voor onze lodge kijkend naar de sterrenhemel. Het was pikkedonker dus de sterren waren heel goed te zien. Er waren enorm veel vallende sterren. Toen we een tijdje zaten, kwam er een dronken man naar ons toe die enorm uit z’n bek stonk. Ze willen je allemaal een hand geven, maar ik houd het liever bij een boks. Echt schoon zijn ze namelijk niet. Hij kwam elke keer net iets te dichtbij en bleef irritant tegen ons praten. Maar de bardame stuurde hem gelukkig weg.

Boottrip, man verdronken

De dag voordat we de boottrip gingen maken is er een Noorse man in het meer verdronken. Dat gezin wilden zo min mogelijk betalen en zijn toen in een klein rubberbootje gestapt die bestemd is voor 4 personen, maar ze zaten er met 9 man in. De locals hadden het gezin en de schipper nog gewaarschuwd, maar daar werd geen gehoor aan gegeven. De boot is gezonken en de man kon helaas niet zwemmen. Daarnaast had hij allemaal camera apparatuur rond zijn nek hangen die hem zeker niet hielpen boven te komen. Hij heeft 7 minuten onder water gelegen. Wij wilden zelf de volgende dag een boottocht maken, weliswaar in een andere boot en een goed geregelde trip, maar je hebt nu wel een naar gevoel in je buik als je het meer op gaat. Onze boottrip verliep super. We gingen naar het eiland waar we hebben gesnorkeld tussen honderden vissen. Best eng, maar ook héél vet. Zo bijzonder om dit te mogen meemaken en ervaren!!

Het snorkelen heeft onze schouders alleen niet zo goed gedaan…... Daarna bracht de boot ons naar een strandje op het eiland, waar er voor ons werd gekookt. Vis uit het Lake: rijst en een prutje. Heerlijk als 10 mannen voor je koken!

Na het eten zijn we visarenden gaan voeren. En die zijn groot… We voelden ons echte toeristen, we wilden de perfecte foto maken van die arenden. En er zijn mooie plaatjes uitgekomen.

Jambé

Tijdens de boottrip werden we uitgenodigd voor een jambé-avond op het strand. Het was niet ver van de lodge waar we verbleven, dus we gingen daarop in. Ze hadden een kampvuur gemaakt en zaten in een kringetje daar omheen te trommelen. Echt spectaculair was het niet want ze waren allemaal zo stoned als een garnaal. Maar het was een leuke ervaring. En natuurlijk kon ik het niet laten om zelf ook even te trommelen.

Omelet met beschimmelde kaas

Het ontbijt bestond uit een geroosterd broodje en een kaasomelet. Heel lekker, totdat ik op de helft van mijn omelet was en iets groens tussen de kaas zag zitten. Oh nee, het was geen schimmelkaas, maar kaas mét schimmel. Als we eraan terugdenken, worden we spontaan weer misselijk.

Uiteten

Aan het strand lagen de Lodges, maar eigenlijk zaten we midden in een klein dorpje. Best raar dat een redelijk luxe lodge midden in zo’n dorpje staat. Als je de poort uitloopt, beland je in een “andere wereld”. We wilden uiteten, maar dan moesten we wel de poort uit, de andere wereld in. Die toch een beetje onveilig voelde. Het was super donker en je zag de Malawianen nauwelijks, dus je moet niet schrikken als er ineens een local op een halve meter afstand staat. We zeiden tegen elkaar dat je hier prima een spooktocht kan houden. Best gek hoe een sfeer in een mum van tijd kan omslaan als het donker wordt. Maar zodra we bij het restaurant van een andere lodge aankwamen, voelden het weer een stuk veiliger.

De laatste ochtend

We hadden een warme nacht gehad, maar het uitzicht op het Lake maakte de hele nacht weer goed. Terwijl wij aan het genieten waren van ons kaasomeletje mét schimmel, keken we naar de vrouwen die de kleren aan het wassen waren aan de rand van het Lake. Bijzonder om te zien hoe dat hier in zijn werk gaat. Bianca en ik wilden wat meer van het dorpje zien, dus wij zijn ’s ochtends op pad gegaan om het dorpje te verkennen en om wat foto’s te maken. Onderweg terug zagen we twee jongetjes die heel graag op de foto wilden. Dus ik maak een onschuldige foto, waarna er een man naar mij toe komt rennen. Ik dacht “oh nee dat is vast de vader die boos is omdat ik een foto maak”. Maar gelukkig wilde hij alleen de foto zien en vond hij het verder oké. Het was interessant om als twee blanken in een dorpje te lopen. We werden veel aangekeken, maar wel op een vriendelijke manier. Ook de kinderen renden achter ons aan. Ik ben blij dat ik er voor gekozen heb nog een wandeling door het dorpje te maken in plaats van nog een ochtendje op het strand te liggen.

Een héérlijk weekend, waardoor ik gelukkig weer zo goed als ben opgeknapt!!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood